Dzisiejsze kawiarnie warszawskie należą do europejskiej rodziny kafejek, noszą jednak znamię miasta, do którego przynależą. Tekst ukazał się w miesięczniku „Więź” nr 8-9/2004. W Warszawie wzrosła ostatnio rekordowo liczba kawiarni. Roi się od nich zwłaszcza na Nowym Świecie, zadomawiają się nawet na Marszałkowskiej
Tekst piosenki: 1. W małej kawiarni przy stoliku, siedziało dziewczę niczym kwiat, jej oczy tęsknią za muzyka w muzyce widzi cały świat jej oczy tęsknią za muzyka w muzyce widzi cały świat 2. Czemuś ty dziewcze takie smutne i zapłakana twoja twarz Czy ta melodia jest okrutna? czy ty innego w sercu masz? Czy ta melodia jest okrutna? czy ty innego w sercu masz? 3. Melodia nie jest mi okrutna tylko w mym sercu wielki zal Ach wina wina dajcież wina będziemy słodkie wino pić Ach wina wina dajcież wina będziemy słodkie wino pić 4. Strzelają korki od szampana kieliszki dzwonią dzyń dzyń dzyń chodź miła usiądź na kolana będziemy słodkie wino pic chodź miła usiądź na kolana będziemy słodkie wino pic 5. Czemuś ty dziewczę ,ach Kochana Twój humor już poprawił się i tak całujesz mnie od rana muzyka zmienia Zycie twe i tak całujesz mnie od rana muzyka zmienia Zycie twe
Tekst piosenki . Kiedy bilet do wojska dostałem, ty płakałaś i mówiłaś tak, przyrzekałaś, że będziesz czekała i że nic nie rozłączy już nas. Przyrzekałaś, że będziesz czekała i że nic nie rozłączy już nas. Kiedy z domu do wojska ruszałem, nie wiedziałem, że tak zmieni się, chociaż byłem najgorszym w rodzinie,
Bądź na bieżąco! Obserwuj Plejadę w Wiadomościach Google Stefano Terrazzino urodził się w Niemczech, ale jego rodzice są Sycylijczykami. Jako nastolatek był zafascynowany rolą Patricka Swayze w filmie "Dirty Dancing", dlatego postanowił zostać tancerzem. To właśnie za swoją taneczną partnerką, Ewą Szabatin, Stefano Terrazzino przyjechał do Polski w 2005 r. Już rok później dał się poznać szerszej publiczności, występując w czwartej edycji "Tańca z gwiazdami" i wygrywając program u boku Kingi Rusin. W kolejnych latach zdobywał Kryształową Kulę jeszcze trzy razy. Zyskał nie tylko popularność, ale też ogromną sympatię widzów. Zaczął rozwijać swoje kolejne pasje — śpiewa i realizuje się jako aktor. Na dodatek prowadzi własny biznes — w październiku 2021 r. otworzył szkołę tańca i lodziarnię. Jak wskazuje sam właściciel, to miejsce powstałe z miłości do Sycylii. Jest więc coś, co łączy mnie ze Stefano. Niedawno wróciłam z tej pięknej włoskiej wyspy, która oczarowała mnie na tyle, żebym chciała poczuć jej klimat także po powrocie do Polski. Dalszą część artykułu przeczytasz pod materiałem wideo: "Mała Sicilia di Stefano Terrazzino". Sycylijski klimat w Warszawie "Mała Sicilia di Stefano Terrazzino" mieści się na warszawskiej Pradze, przy ul. Kinowej 19. "Koncept łączący smaki delikatesów sycylijskich z jedną z pasji Stefano — tańcem" — czytamy na oficjalnym profilu lokalu na Facebooku. Rzeczywiście, przychodząc do "Małej Sycylii" możemy liczyć na to, że poczujemy "ducha Sycylii". Już z daleka widać, że to miejsce wyjątkowe. Przed wejściem powiewają szarfy w barwach włoskiej flagi, a na witrynie zaprezentowany jest jeden z najważniejszych sycylijskich symboli, który widnieje na fladze wyspy, czyli Trinacria, zwana przez Sycylijczyków również triskelionem. To starożytna nazwa Sycylii, oznaczająca "trójnożny". Przedstawia meduzę z głową kobiety, do której dołączone są trzy zgięte w kolanach nogi. Jej wizerunek znajduje się także na leżakach, z których mogą korzystać klienci lokalu oraz w kilku miejscach w środku. "Mała Sicilia di Stefano Terrazzino" Wystrój wnętrza również nie daje zapomnieć o tym, że zostało ono stworzone przez Sycylijczyka. Nie brakuje tu bowiem innych symboli, które widzimy niemal na każdym kroku, będąc na Sycylii. Chodzi oczywiście o Głowy Maura, nawiązujące do znanej sycylijskiej legendy (Maur był Arabem, który rozkochał w sobie mieszkankę Palermo, a kiedy ta dowiedziała się, że mężczyzna ma żonę i dzieci, odcięła mu głowę i zrobiła z niej doniczkę) oraz ceramiczne szyszki pinii. Sycylijczycy wierzą, że przynoszą one szczęście i powodzenie. Głowy Maura w "Małej Sicilii" (po l.) oraz na Sycylii (po pr.) "Mała Sicilia di Stefano Terrazzino" "Mała Sicilia" to jednak nie muzeum, ale lodziarnia i kawiarnia, w której oprócz podziwiania sycylijskich symboli, możemy także wejść w posiadanie prawdziwych sycylijskich rarytasów. Do kupienia są włoskie oliwy (58 zł za 200 ml), marmolady (31 zł za 250 g), kremy pistacjowe, cytrynowe i migdałowe (31-43 zł za ok. 200 g), pesto (35-43 zł za 175 g) oraz oczywiście lody, ciastka, kawy i lemoniady. Jak zapewnia właściciel, wszystkie produkty są sprowadzane prosto z Sycylii. "Mała Sicilia di Stefano Terrazzino" — menu "Mała Sicilia di Stefano Terrazzino" — menu Lody w bułce — tak jada się na Sycylii Na wielu blogach podróżniczych przeczytacie, że będąc na Sycylii, nie można odmówić sobie spróbowania sycylijskich słodkich przysmaków. Są nimi ciastka cannoli, czyli kruche rurki smażone w głębokim tłuszczu ze słodkim kremowym nadzieniem z serka ricotta, a także brioche con gelato, a po polsku — lody... w bułce. Takie połączenie dla niektórych może być nieco zbyt egzotyczne. Wydawało mi się, że dla mnie właśnie takie jest, dlatego... podczas moich sycylijskich wakacji nie zdecydowałam się na zakup tego rarytasu. Później trochę żałowałam, a Stefano Terrazzino, zapewne nieświadomie, przyszedł mi z pomocą. Chociaż najpierw odwiedziłam Sycylię, a dopiero później "Małą Sycylię", to właśnie w warszawskim lokalu znanego Sycylijczyka po raz pierwszy zjadłam lody w bułce. Moje wrażenia? No cóż, mogłam to zrobić wcześniej. Okazuje się bowiem, że mieszkańcy Wyspy Słońca wiedzą co robią, bo brioche con gelato zapewnia wyjątkowo przyjemne odczucia smakowe. Połączenie ochładzających kremowych lodów z delikatną, lekko słodką bułką, to ciekawe, wciągające połączenie. "Mała Sicilia di Stefano Terrazzino" "Mała Sicilia di Stefano Terrazzino" Zapewne nie każdemu przypadnie do gustu, ale polecam sprawdzić to na własnych kubkach smakowych. W lokalu Stefano Terrazzino za brioche trzeba dopłacić 4 zł do każdej porcji lodów (jedna porcja, czyli jeden smak to koszt 7 zł, dwie — 13 zł, a trzy — 18 zł). Tutaj muszę zauważyć, że porcje są naprawdę spore, a smaki — różnorodne. Ja spróbowałam trzech i każdy spełnił moje oczekiwania. Pistacja to obłęd. Nie za słodka, kremowa, nietłusta. Pycha! Kawa i ciastko u Stefano Terrazzino Oprócz lodów, cannoli i ciasteczek migdałowych, w menu znajdują się także różne rodzaje kaw — od klasycznych, po mrożone. Ja spróbowałam cafe salentino (kawa mrożona z lodem i mlekiem migdałowym) i cafe affogato "Mała Sicilia" (kawa mrożona z lodami pistacjowymi i polewą pistacjową). Szczególnie polecam tę drugą — niebo w gębie! I znowu — lepszej tego typu kawy nie piłam nawet na Sycylii, a zapłaciłam mniej więcej tyle, ile za zwykłą kawę mrożoną zapłaciłabym w sieciówce (ok. 15-16 zł). Nie macie ochoty lub nie lubicie kawy? Specjalnie dla Was spróbowałam też innego napoju, oferowanego przez lokal znanego tancerza. Sycylijska lemoniada nie tylko ugasiła moje pragnienie, ale też uraczyła mnie wyjątkowo przyjemnymi doznaniami smakowymi. Ja wybrałam połączenie pomarańcza-granat, ale dostępna jest także czerwona pomarańcza. Kosztują 10 zł. "Mała Sicilia di Stefano Terrazzino" "Mała Sicilia di Stefano Terrazzino" Wracając do jedzenia, jeśli chodzi o cannoli — to nie są moje smaki. Próbowałam ich zarówno na wakacjach, jak i u Stefano Terrazzino. Te w Polsce nie różniły się zbytnio od tych na Sycylii. Nie skradły mojego serca, ale znam osoby, którym smakują i które chętnie się nimi zajadają. Zawsze warto więc spróbować. Cannoli w "Małej Sicilii" (po l.) i cannoli na Sycylii (po pr.) Stefano Terrazzino nie kłamał "W pandemii marzyło mi się stworzyć miejsce, gdzie można nabrać dobrej energii i przede wszystkim spotkać osoby ze wspólną pasją. (...) Ta rodzinna atmosfera, która dla mnie osobiście jest ważna, to uczucie, że nie jesteś oceniany, po prostu robisz coś, co daje przyjemność tak, jak taniec tylko potrafi. A to wszystko połączone ze smakami Sycylii… chyba się udało" — napisał niedawno Stefano Terrazzino na profilu "Małej Sicilii" na Facebooku. Dla czterokrotnego zwycięzcy "Tańca z gwiazdami", podstawą biznesu jest szkoła tańca, która znajduje się w tym samym miejscu co lodziarnia. Kupując sycylijskie przysmaki, przez szybę można zaobserwować, jak radzą sobie adepci sztuki tanecznej pod okiem Stefano i współpracujących z nim instruktorów. Kiedy ja tam byłam, nie odbywały się akurat żadne lekcje, jednak w mediach społecznościowych można podpatrzeć, jak wyglądają taneczne zmagania kursantów. Z lodziarni przez szybę można zobaczyć salę, w której odbywają się lekcje tańca Co z cenami? Czy wyszłam z "Małej Sicilii" z "paragonem grozy"? Zakładając, że nie każdy rachunek za jedzenie to obecnie "paragon grozy", lokal Stefano Terrazzino nie spustoszy Waszej kieszeni bardziej niż inne kawiarnie czy lodziarnie. Wartością dodaną są tutaj sycylijskie akcenty, przypominające o pobycie na słonecznej włoskiej wyspie. Paragon z "Małej Sicilii" Nie obędzie się jednak bez minusów. Chodzi o miejsce, w którym znajduje się "Mała Sicilia". Choć na zewnątrz jest dużo miejsca i aż prosi się, aby spędzić tu więcej czasu, racząc się kawą i lodami, niestety po południu na taras nie dociera słońce, w dni, w które żar nie leje się z nieba, może tu być zatem dość chłodno. To oczywiście żaden problem, jeśli ktoś zabrał ze sobą bluzę lub kurtkę. Żeby skończyć pozytywnie, wspomnę jeszcze, że do "Małej Sicilii" można wchodzić z psami. Ta informacja na pewno ucieszy właścicieli czworonogów. "Mała Sicilia di Stefano Terrazzino" Na początku napisałam, że właściciel "Małej Sicilii" zapewnia, że oferowane przez niego produkty pochodzą z Sycylii i zapewniają iście sycylijskie doznania smakowe. Po wizycie w lokalu tancerza muszę więc potwierdzić, że jeśli ktoś szuka sycylijskich smaków w Warszawie — w "Małej Sycylii" na pewno jest znajdzie. A takie przecież było założenie, którym kierował się Stefano Terrazzino otwierając swój biznes. Możecie mi zaufać, mam porównanie z tym, co rzeczywiście oferuje Wyspa Słońca. Teraz muszę jeszcze tylko zapisać się na lekcję tańca... "Mała Sicilia di Stefano Terrazzino" Chcesz podzielić się ciekawym newsem lub zaproponować temat? Skontaktuj się z nami, pisząc maila na adres: plejada@ Dziękujemy, że przeczytałaś/eś nasz artykuł do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z życiem gwiazd, zapraszamy do naszego serwisu ponownie!
Accordi: Em, E, Am, Bm. Accordi per 'W małej kawiarni przy stoliku' - melodia która łączy tańczące pokolenia. Chordify è la tua piattaforma n. 1 per gli accordi.
Służyć w miłości ks. Leszek Smoliński Prorok Izajasz zapowiada w pierwszym czytaniu Jezusa Chrystusa jako Sługę zmiażdżonego cierpieniem. List do Hebrajczyków ukazuje Go jako arcykapłana, „doświadczonego we wszystkim na nasze podobieństwo z wyjątkiem grzechu”. Nie jest łatwo zrozumieć, ani tym bardziej zaakceptować słowa Chrystusa z dzisiejszej Ewangelii: „Jeśli kto by między wami chciał się stać wielki, niech będzie sługą waszym” i „Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć”. Jak mówi św. Edyta Stein wszyscy ochrzczeni są powołani, by służyć, ale nie wszyscy rozumieją to wezwanie. Wielu, jak dwaj synowie Zebedeusza, Jakub i jego brat Jan, podchodzi do Boga nie z prośbą, lecz z żądaniem. Rzecz się ma podobnie jak w kawiarni, gdzie gość przy stoliku prosi kelnera, ale jego prośba jest żądaniem. Kelner ma obowiązek spełnić tę prośbę, a gość ma prawo stawiać żądania. Przeniesienie tej postawy na Boga to poważne nieporozumienie. Z Ewangelii dowiadujemy się, że nawet Bóg nie traktuje człowieka jak chłopca na posyłki, ale jak przyjaciela. Tymczasem człowiek ma tendencje do sprowadzania Boga do roli swego sługi. Człowiekowi się wydaje, że im częściej wydaje rozkazy, tym jest ważniejszy. Im więcej ludzi jest do jego dyspozycji, tym większa jest jego wartość. Sny o wielkości łączą się z reguły z rzeszą wielbicieli, dumą sukcesu, rozgłosem i podziwem. Człowiek jednak nigdy nie będzie sobą, jeśli stara się realizować życie w garniturze o dwa numery dla niego za dużym. Prawdziwa wielkość umie zająć właściwe miejsce. Pokora polega na dobrowolnym zajęciu tego miejsca, jakie Bóg nam wyznaczył. Św. Augustyn napisał trafnie: „gdzie pokora, tam majestat”. Nie co innego, lecz umiejętność zajęcia na każdym etapie życia tego miejsca, które wyznaczył Bóg, decyduje o wielkości. Być sługą to znaczy iść za Jezusem, coraz wierniej Go naśladować. To wezwanie wymaga jednoznacznej odpowiedzi. Chrześcijanin nie może być minimalistą. Nie wolno stać bezczynnie, być tylko widzem lub obserwatorem dokonujących się przemian społeczno-ekonomicznych. Nie można tylko narzekać, wspominając dawne czasy. Idzie nowe! Nowe czasy promują zaangażowanych, a pasywnych i malkontentów wyrzucają na margines życia społecznego. Świadectwo Ewangelii dają dzisiaj maksymaliści, ludzie gotowi służyć drugim bez oglądania się na własne korzyści. Tacy, którzy za dewizę swego życia przyjęli stwierdzenie samego Jezusa, który o sobie powiedział, że nie przyszedł, żeby Mu służono, lecz żeby służyć i to aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej. W 1986 roku, podczas swojej pielgrzymki do Indii, Ojciec Święty Jan Paweł II odwiedził Dom dla Umierających. „Zatrzymał się w nim długo. Próbował nakarmić kilku starców, towarzyszył przy śmierci trzech osób. Przez cały czas swojego pobytu nie zdołał wypowiedzieć ani jednego słowa. Był głęboko wzruszony, a z jego oczu płynęły łzy" – relacjonowała Matka Teresa z Kalkuty. Jak sama mówiła, „nie można kochać i nic nie czynić”. A „kiedy pomagamy innemu człowiekowi, naszą nagrodą jest pokój i radość, ponieważ nadaliśmy sens własnemu życiu”.
Tekst piosenki . Jestem sobie krakowianka, Faj duli, faj duli, taj, W małej kawiarni. 1. W małej kawiarni przy stoliku, siedziało dziewczę niczym kwiat, jej
Ich autorzy odnotowywali pierwsze spotkania z dziwnymi ludźmi, którzy przyjeżdżali na Zachód napiętnowani PRL-owskim paszportem. A różnili się oni bardzo od obywateli Drugiej Rzeczypospolitej, obnoszących z dumą swoje dokumenty bezpaństwowców, pozbawionych ojczyzny przez historię, po ciężkiej, krwawej i oczywiście przegranej walce. Właściwie sam nie miał prawa używać tego określenia w jakimkolwiek wartościującym sensie. Po rozpoczęciu pracy w ambasadzie, po zwróceniu paszportu politycznego uchodźcy, swego "Documento de viaje" (tak brzmiała hiszpańska nazwa dokumentu, wydrukowana na okładce pod francuską - dlatego niektórzy jego posiadacze, w przypływie dobrego humoru, nazywali go "dokumentem umożliwiającym wianie"), sam stał się w jakimś sensie "Polakiem z kraju". Jednak siedząc pomiędzy Martą i swoimi gośćmi, a później uczestnicząc w paru pogawędkach, czuł się jak jakaś trzecia strona. Zbyt dobrze rozumiał zarówno sytuację emigrantów, jak też tych, którzy zostali. Nie potrafił osądzić jednych ani drugich. Z kraju przyjechało kilku historyków. Uczestniczyli w sponsorowanej przez ambasadę międzynarodowej konferencji, która odbywała się pod hasłem "Pamięć komunizmu". Po uroczystym zakończeniu konferencji spotkali się wszyscy w małej, przyjemnej kawiarni. "Café Allemand", wbrew swej nazwie, znajdowała się blisko dawnej ambasady PRL-u. W latach osiemdziesiątych przychodzili tutaj emigranci; działacze o łatwo rozpoznawalnych twarzach. Wpadali po manifestacjach, żeby ochłodzić się albo rozgrzać, w zależności od tego, czy był to wiec upamiętniający tryumf trzydziestego pierwszego sierpnia, czy klęskę trzynastego grudnia. Z powodu ich obecności można tu było spotkać także esbeków z ambasady, namierzających łatwe ofiary. Emigranci, którzy zwątpili w swą wygnańczą misję, smutnym wyrazem twarzy lub odpowiednio upozowanym, pełnym beznadziei pochyleniem nad kieliszkiem wódki dawali znak, że można już do nich podejść, złożyć propozycję. Ale to było dawno. I dawno się skończyło. Teraz cała ich grupa siedziała odprężona nad kieliszkami czerwonego wina. Miejsca przy sąsiednich stolikach zajęli urzędnicy ambasady i starsi historycy z kraju. Obsada stolika, przy którym siedział Marek, dobrała się, jak zwykle, kluczem pokoleniowym. Do niego i Marty dosiadł się jedyny trzydziestolatek z kraju - Tomek. Młody człowiek miał na swoim koncie dwie zupełnie niezłe książki. Marek przeczytał je kiedyś z taką samą łapczywością jak wszystko, co docierało do niego z kraju. Obie sprawnie operowały w granicach obowiązującego teraz ketmanu. Początek lat dziewięćdziesiątych był w nich nazywany "odzyskaniem niepodległości i początkiem odbudowy społeczeństwa obywatelskiego", dorobek opozycji demokratycznej zhierarchizowano wedle ściśle przestrzeganych reguł. Jednocześnie można było jednak dostrzec, że autor próbuje zachować uczciwość, stara się przemycić jakąś prawdę o PRL-u. Jego pierwsza, najlepsza książka była poświęcona wydarzeniom roku 1956. Zamiast opowiadać, jak wszyscy inni, o entuzjazmie panującym podczas październikowego przełomu na dziedzińcu Politechniki czy w redakcji "Po prostu", Tomek zajął się ubeckimi archiwami z polskiej prowincji. Opisał insurekcję, która rozlała się po całym kraju na wieść o wydarzeniach poznańskich. Terenowy aparat spacyfikował ją brutalnie jeszcze przed słynnym Październikiem. Nieprzychylne reakcje na tę pierwszą książkę, pojawiające się w prasowych recenzjach retoryczne pytania, w rodzaju: "Czy autor nie wpisuje się aby w tradycję obsesyjnego antykomunizmu, która nawet Wielki Polski Październik sprowadza do poziomu walk frakcyjnych w kierownictwie partii?", pozwoliły utalentowanemu i raczej ambitnemu doktorowi historii zrozumieć granice obowiązujące polskich inteligentów. Przynajmniej tych, którzy nie chcieli angażować się w publiczne spory po przegranej stronie. Tomek pracował teraz w zespole badającym PRL-owskie archiwa i starał się nie udzielać publicznie. Dojrzewał do ostatecznego pogodzenia albo do buntu. Marek miał okazję porównać ich biografie. Jego rówieśnik z kraju wygłosił podczas konferencji referat o różnych falach powojennej emigracji. Teraz, siedząc przy stoliku małej, przyjemnej kawiarni, z utrzymanym w odpowiednich granicach zapałem wspominał znane im obu wydarzenia. Podobnie jak Marek oglądał "Festiwal Piosenki Prawdziwej", którego koncerty wypełniły kilka wieczorów upalnego sierpnia 1981. Jednak Tomek - zdyscyplinowany działacz NZS-u - miał wejściówkę na wszystkie koncerty. W przeciwieństwie do Marka, który wraz z gromadą polskich, czeskich, a nawet węgierskich hipisów i punków palił na schodach "Oliwii" programy i ulotki festiwalu w proteście przeciwko wygórowanej cenie biletów. Było to zachowanie więcej niż niefrasobliwe. Szczególnie w napiętej atmosferze tamtego lata, kiedy cały Gdańsk pełen był milicyjnych patroli. Organizatorzy koncertu zgodzili się w końcu rozlosować pośród tych kłopotliwych fanów "Solidarności" pięćdziesiąt darmowych wejściówek na każdy koncert. Marek wszedł drugiego dnia. Widział szubienice ocieniające wielkie portrety Bieruta, Gomułki i Gierka. Słyszał Jana Tadeusza Stanisławskiego, wykrzykującego swoje: "Pan Lipawski pyta w "Rudym Pravie": Wczoraj Szczecin, dzisiaj Otwock, a jutro? Otóż, panie Lipawski, wczoraj Szczecin, dziś Otwock, a jutro... wkraczamy do Hradec Králové". Marek słuchał i wierzył. Nawet na tę swoją absurdalną hipisowską kontestację pozwolił sobie wyłącznie dlatego, że uwierzył w osłaniającą go i zwalniającą z niektórych przynajmniej obowiązków siłę dziesięciu milionów zbuntowanych ludzi. Wreszcie dotarli w rozmowie do masowej emigracji lat osiemdziesiątych. - Nie rozumiem, dlaczego tak wielu ludzi wyjechało i dlaczego nie chcieli wrócić - zastanawiał się poczciwie Tomek. - Kiedyś robiłem badania porównawcze dwóch emigracji: powojennej i tej z lat osiemdziesiątych. Byłem w Hamburgu w czasie wyborów czwartego czerwca, kiedy przecież w Polsce wszystko się decydowało. Starzy niepodległościowi emigranci doskonale to rozumieli, a ci z lat osiemdziesiątych... apatia, brak zainteresowania, drwina. To wyglądało tak, jakby oni nie uciekali przed komunistami, ale przed samą Polską, a może przed polskością. Pamiętam, jak jeden z tych trzydziestolatków, po paru latach włóczenia się po różnych obozach, kiedy zapytałem go, czy nie pójdzie do konsulatu głosować, odpowiedział, że wyznaczono mu tego dnia spotkanie w sprawie wizy kanadyjskiej, a poza tym nie ma najmniejszego zamiaru wybierać jakichś komunistycznych przydupasów. On w ogóle nie chciał rozumieć, co działo się wtedy w Polsce. Żaden ze starych pojałtańskich emigrantów tak nie postępował... Marek nie potrafił skupić się na tej opowieści. Przypomniał sobie nagle Wojtka, swój wyrzut sumienia, swego resentymentalnego przyjaciela, którego poznał w obozie dla emigrantów i który zawsze powtarzał mu: - Normalność? To mi nie wystarczy. Dla Polaka Anno Domini 1989 normalność to upodlenie, to zgoda na odgrywanie roli interesującego i bezpiecznego "małego narodu" z książek Kundery. Wolę już szaleństwo. - Jak powiedział, tak zrobił. Jego kolega, a może nawet p r z y j a c i e l (Markowi zawsze z ogromnym trudem przychodziło wypowiadanie, a nawet myślenie tego słowa) był już teraz regularnym wariatem. Marek pamiętał wszystkie jego wybuchy. Wyglądały prawie tak jak ten, który zaprezentowała właśnie Marta. Cała w zimnej furii, w stanie rzadkiego u niej pobudzenia. Zwracała na siebie uwagę nie tylko polskich historyków, ale także siedzących nieco dalej Francuzów. Tomek wydawał się tym przestraszony, co tylko podnieciło ją do coraz ostrzejszych sformułowań, które wyrzucała z siebie z lodowatym sarkazmem: - Wyobraź sobie, że ja wyjechałam dopiero jesienią 1988 roku... Już po strajkach, już wówczas, kiedy przywódcy podziemia zaczęli pokazywać się z Kiszczakiem i pojawiły się pierwsze pogłoski o okrągłym stole. Uznałam, że moja misja w tym kraju już się skończyła, że jestem zwolniona. Te twoje wybory i ten twój wybuch entuzjazmu w kawiarni "Niespodzianka" były dla mnie martwą fikcją, bo widzisz, ja już wtedy zerwałam z Polską, a może nawet z samą polskością... Wcześniej przez siedem lat robiłam dla mojej polskości wszystko, co należało. Chodziłam na manifestacje, drukowałam bibułę, kolportowałam książki. Uciekałam przed ZOMO przy okazji każdej rocznicy narodowej i każdego religijnego święta. Przez co te wszystkie wspaniałe daty tak źle mi się kojarzą. Odsiadywałam swoje czterdzieści osiem godzin na komendach, gdzie dziewczyny traktowano wcale nie lepiej niż chłopców... A potem, w twoim wielkim roku 1989, obchodziło mnie to tyle co nic. To już nie była moja sprawa, tylko ich... Potem pili następne wino, rozmawiali ze sobą, ale atmosfera pokoleniowej konfidencjonalności gdzieś się zapodziała. Późnym wieczorem, kiedy dotarli do hotelowego pokoju, Marta wyjęła z torebki niewielki zniszczony zeszyt. - To mój dziennik - powiedziała - kiedyś pokażę ci go w całości, kiedy już będziemy naprawdę razem. Tu dyskutuję z różnymi ludźmi, zanim jeszcze ich spotkam, albo po tym, jak ich spotkałam, ale tak, żeby nie słyszeli moich odpowiedzi. Zobacz, co napisałam jakiś czas temu. Byłam już przygotowana na spotkanie takich poczciwców jak ten twój Tomek. Czytał wskazane przez nią strony. Leżeli obok siebie nago na szerokim łóżku, dotykając się nieznacznie, ale zauważalnie dla obojga, ciepłą skórą ud, ramion, krawędziami łokci. Fragment, który mu pokazała, był zatytułowany Kombatancka grafomania i nie wiadomo dlaczego napisany został w rodzaju męskim. Marta powiedziała, że cały jej dziennik pisany jest przez stworzenie rodzaju żeńskiego, ale wspominając Polskę od kombatanckiej strony, zawsze zapomina, że jest kobietą. Musi przecież opisywać świat z punktu widzenia ofiary, a prawdziwymi ofiarami byli w latach osiemdziesiątych polscy mężczyźni.
Znajdujesz się na stronie wyników wyszukiwania dla frazy Brygida i Robert Łukowski - w małej kawiarni. Na odsłonie znajdziesz teksty, tłumaczenia i teledyski do piosenek związanych ze słowami Brygida i Robert Łukowski - w małej kawiarni. Tekściory.pl - baza tekstów piosenek, tłumaczeń oraz teledysków.
Please verify you are a human Access to this page has been denied because we believe you are using automation tools to browse the website. This may happen as a result of the following: Javascript is disabled or blocked by an extension (ad blockers for example) Your browser does not support cookies Please make sure that Javascript and cookies are enabled on your browser and that you are not blocking them from loading. Reference ID: #b6fc6639-13a5-11ed-a691-747945515975
Acordes para Zespół Cover- W małej kawiarni (Kielce, świętokrzyskie).: Am, E, A, Dm. Toca la guitarra, el ukulele o el piano con acordes y diagramas interactivos. Incluye transponer, tocar las cejillas, cambiar la velocidad y mucho más.
Tekst piosenki: 1. W małej kawiarni przy stoliku, siedziało dziewczę niczym kwiat, jej oczy tęsknią za muzyka w muzyce widzi cały świat jej oczy tęsknią za muzyka w muzyce widzi cały świat 2. Czemuś ty dziewcze takie smutne i zapłakana twoja twarz Czy ta melodia jest okrutna? czy ty innego w sercu masz? Czy ta melodia jest okrutna? czy ty innego w sercu masz? 3. Melodia nie jest mi okrutna tylko w mym sercu wielki zal Ach wina wina dajcież wina będziemy słodkie wino pić Ach wina wina dajcież wina będziemy słodkie wino pić 4. Strzelają korki od szampana kieliszki dzwonią dzyń dzyń dzyń chodź miła usiądź na kolana będziemy słodkie wino pic chodź miła usiądź na kolana będziemy słodkie wino pic 5. Czemuś ty dziewczę ,ach Kochana Twój humor już poprawił się i tak całujesz mnie od rana muzyka zmienia Zycie twe i tak całujesz mnie od rana muzyka zmienia Zycie twe Dodaj interpretację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
bAje. o4mt8l0vv2.pages.dev/394o4mt8l0vv2.pages.dev/313o4mt8l0vv2.pages.dev/217o4mt8l0vv2.pages.dev/187o4mt8l0vv2.pages.dev/392o4mt8l0vv2.pages.dev/182o4mt8l0vv2.pages.dev/317o4mt8l0vv2.pages.dev/217o4mt8l0vv2.pages.dev/256
w małej kawiarni przy stoliku tekst
